Ramana Maharshi
KODEKS JOGI
według Vicharasangraham [wersja pierwotna]
przekład i opracowanie: Szkoła Jogi Klasycznej Ramanadom
Uczeń: Jakie są stopnie jogi (aṣṭāṇgayoga)?
Ramana Maharshi: Jama (yama), nijama (niyama), asana (āsana), pranajama (prāṇāyāma), pratjahara (pratyāhāra), dharana (dhāraṇā), dhjana (dhyāna), samadhi (samādhi).
Oto one:
1. Jama – oznacza kultywowanie takich zasad prawidłowego postępowania jak: nie stosowanie przemocy (ahiṁsā), prawdziwość (satya), nie pozyskiwanie czyjejś własności (asteya), wstrzemięźliwość (brahmacarya) i nie przyjmowanie darów (aparigraha).
2. Nijama – oznacza przestrzeganie takich zasad prawidłowego postępowania jak: czystość (śauca), zadowolenie (saṁtośa), ascetyzm (tapas), studiowanie świętych tekstów (svādhyāya) i oddanie się bogu (iśvarapraṇidhāna).
Celem jamy i nijamy jest osiągniecie wszystkich prawdziwych Dróg, otwierających się dla tego, kto wybrany jest dla wyzwolenia (mokśa).
3. Asana – spośród różnych pozycji podstawowymi są 84. Cztery z nich, mianowicie – sinha (siṁha), bhadra, padma i siddha są najważniejsze, a spośród nich tylko siddha jest pozycją główną. Tak twierdza teksty jogiczne.
Siddhasana: lewa pięta powinna być umieszczona nad genitaliami i nad prawa piętą. Skupiając uważne spojrzenie pomiędzy brwiami, należy utrzymywać ciało nieruchome i proste jak kij.
4. Pranajama – zgodnie z cyklami wskazanymi przez święte teksty, wydech życiodajnego powietrza to reczaka (recaka), wdech – puraka (pūraka), a zatrzymanie go w sercu – kumbhaka. Co się tyczy „miary”, to niektóre teksty głoszą, że reczaka i puraka powinny trwać tyle samo, a kumbhaka dwa razy dłużej; natomiast inne źródła wskazują, że jeśli reczaka uznana zostaje za podstawę, to puraka powinna być 2 razy, a kumbhaka 4 razy dłuższa. Jako miarę czasu trwania przyjmuje się czas potrzebny dla jednokrotnego intonowania gayatri mantry. Taka pranajama, zawierająca w sobie reczakę, purakę i kumbhakę, powinna być praktykowana codziennie, zgodnie z możliwościami, niespiesznie i stopniowo. W efekcie umysł doświadczy potrzeby, aby pozostawać bez ruchu w osiągniętym stanie spełnienia. Po tym należy praktykować pratjaharę.
5. Pratjahara – jest to takie powstrzymywanie umysłu, które uniemożliwia kierowanie uwagi na zewnętrzne imiona i kształty. Wówczas umysł, który uprzednio był rozproszony, podporządkowuje się. W tym celu należy stosować: a) medytację na pranawie (praṇava, mistyczna zgłoska OM), b) skupianie uwagi pomiędzy brwiami, c) utrzymywanie spojrzenia na końcu nosa d) skupienie na subtelnym dźwięku (nāda).
Umysł, który w ten sposób uzyskał ukierunkowanie, może pozostawać w skupieniu na jednym. Po tym należy praktykować dharanę.
6. Dharana – jest powstrzymaniem umysłu w wygodnym dla medytacji miejscu. Miejsca, które są szczególnie właściwe dla medytacji, to Serce i brahmarandhra („źródełko” na ciemiączku głowy). Należy wyobrazić sobie, że w centrum ośmiopłatkowego lotosu znajdującego się w tym miejscu jaśnieje jak płomień bóstwo, którym jest Atman, tzn. Brahman i w tym miejscu skupić umysł. Następnie należy medytować .
[Chociaż lotos na szczycie głowy ma 1000 płatków, to może być opisany jako ośmiopłatkowy, gdyż każdy z tych ośmiu zawiera 125 mniejszych płatków.]
7. Dhjana – jest to medytacja za pośrednictwem myśli Ja–On, myśli, że medytujący nie różni się od natury tego płomienia. Jeżeli w ten sposób zapytywać Kto Ja? (Kim Jestem?), to – ponieważ jak twierdzi pismo: „Brahman, który jest wszędzie, jaśnieje w sercu jako Atman, będący świadkiem intelektu” – nastąpi uświadomienie, że właśnie to jest boskim Ja, jaśniejącym w sercu jako Ja–Ja. Taki charakter rozmyślania jest najlepszą medytacją.
8. Samadhi – w rezultacie praktykowania powyżej opisanej medytacji umysł rozpuszcza się w obiekcie medytacji pozbawiony idei „ja jestem taki i siaki; ja robię to i tamto”. Ten subtelny stan, w którym nawet myśl Ja–Ja znika, to właśnie samadhi. Jeżeli tak praktykować codziennie, nie poddając się senności, to Bóg wkrótce podaruje najwyższy stan uspokojonego umysłu.
Uczeń: Jakie są stopnie wiedzy (aṣṭāṇgajñāna)?
Ramana Maharshi: To te same osiem stopni, o których powiedzieliśmy wyżej, lecz ich definicje są inne. Oto one:
1. Jama – jest to zarządzanie wszystkimi organami zmysłów, przytomna wiedza o wadach (defektach), które są właściwe dla świata, zawierającego w sobie również ciało, itp.
2. Nijama – jest to zarządzanie potokiem zjawisk świadomościowych (umysłowych przemian) będących w relacji do Ja, oraz oddalanie [od umysłu] form przeciwstawnych. Innymi słowy, oznacza to, iż pojawia się nieustające miłowanie Najwyższego Ja.
3. Asana – jest tym, co sprawia, że nieprzerwana medytacja na Brahmanie staje się możliwą bez wysiłku.
4. Pranajama: reczaka (wydech) – to usunięcie dwóch nierealnych aspektów – imienia i kształtu – od obiektów, z których składa się świat, ciało itp.; puraka (wdech) – to uświadomienie [sobie] trzech realnych aspektów: Bytu, Świadomości i Szczęśliwości (Sat, Cit, Ananda), które nieustannie są obecne w tych obiektach; kumbhaka (zatrzymanie) – to skupienie na uświadomionych [sobie] w ten sposób owych aspektach.
5. Pratjahara – to nie dopuszczanie do powracania w [strefę] umysłu, usuniętych wyobrażeń o imieniu i formie.
6. Dharana – to utrzymywanie umysłu w siedlisku Serca bez błądzenia na zewnątrz i uświadomienie [sobie] siebie jako Atmana, który jest Sat-Cit-Ananda.
7. Dhjana – to medytacją na „Ja jest tylko czystą Świadomością”. Tak oto, po odsunięciu ciała, składającego się z 5 powłok, spełnia się badawcze zapytywanie „Kto Ja?” (Kim Jestem?). Na skutek tego, zapytujący jaśnieje jako Ja („Ja-Ja”).
8. Samadhi – kiedy Ja-przejaw również zanika, ma miejsce [subtelne] bezpośrednie doświadczanie [przeżyciowe]. To – samadhi.
Dla [praktykowania] pranajamy i innych stopni Wiedzy opisanych powyżej, takie ćwiczenia jak asana, itp. zawarte w Jodze, nie są konieczne. Stopnie Wiedzy mogą być praktykowane wszędzie i o dowolnym czasie. Można uprawiać Jogę lub Wiedzę – razem lub oddzielnie – zgodnie ze skłonnością i okolicznościami. Wielcy Nauczyciele mówią, że korzeniem wszelkiego zła i śmiercią dla tych, którzy poszukują Wyzwolenia, jest zapominanie. [Śmierć lub Kala to rezygnacja, na tej Ziemi, z rozmyślań nad Atmanem, a rezygnować z tego nie należy nawet w najmniejszym stopniu. /Śankaracharya/]. Dlatego też należy uspokoić umysł w Ja i nigdy nie zapominać Siebie – takim jest Cel. Jeżeli umysł jest kontrolowany, wszystko pozostałe podporządkowuje się zarządzaniu. Różnica pomiędzy ośmiostopniową Jogą a ośmiostopniową Wiedzą została szczegółowo przekazana w świętych tekstach, dlatego tutaj podano tylko podstawę tego przekazu.
Kursywą w nawiasach podano transkrypcję wyrazów sanskryckich.
www.logonia.org